Desembre

Desembre

ME ACOMPAÑAN

martes, 8 de enero de 2013

UN POEMA PLÉ DE TENDRESA I DOLOR- UN POEMA LLENO DE TERNURA Y DOLOR






BON DIA:
Avui quan m´he despertat a vingut a la meva ment aquesta cançó, l´he buscada en el youtube i he copiat la lletra.
Sabeu estic emocionada.
Es un homenatje al poeta Miguel Hernández, al que jo considero un  màrtir.
PAU I BE.
 Desde Valencia amb carinyo

BUENOS DIAS:
Hoy cuando  me he despertado ha venido a mi memória esta canción, la he buscado en el youtube y he copiado la letra.
Sabéis, estoy emocionada.
Es un homenaje al poeta Miguel Hernández,  al que considero un mártir.

NANA DE LA CEBOLLA

La cebolla es escarcha
cerrada y pobre.
Escarcha de tus días
y de mis noches 
Hambre y cebolla,
hielo negro y escarcha,
grande y redonda.

En la cuna del hambre
mi niño estaba.
Con sangre de cebolla
se amantaba.
Pero su sangre,
escarchada de azucar
cebolla y hambre.

Una mujer morena
resuelta de luna
se derrama hilo a hilo
sobre la cuna.
Riete niño,
que te trajo la luna
cuando es preciso.

(Alondra de mi casa
riete mucho,
que es la risa en tus ojitos
la luz del mundo.
Riete tanto,
que mi alma al oirte
bata el espacio.)

Tu risa me hace libre.
me pone alas.
soledades me quita,
cárcel me arranca.
Boca que vuela,
corazón que en tus ojos
relampaguea.

En tu risa espada
más victoriosa
vencedor de las flores
y las alondras.
Rival del sol.
Porvenir de mis huesos
y de mi amor.

Desperté de ser niño: 
nunca despiertes.
Triste llevo la boca:
riete siempre.
Siempre en la cuna
defendiendo la risa
pluma por pluma.

(Ser de vuelo tan alto,
tan extendido
que tu carne es el cielo
recién nacido
Si yo pudiera
remontarme a origen
de tu carrers).

Al octavo mes ríes
con cinco azahares.
Con cincio diminutas
ferocidades.
Con cinco dientes
como cinco jazmines
adolescentes.

Frontera de los besos
serán mañana, cuando la dentadura
sientas un arma.
sientas un fuego
correr dientes abajo
buscando el centro.

Vuela niño en la doble
luna del pecho:
el, triste de cebolla,
tu, satisfecho.
No te derrumbes.
No sepas lo que pasa 
ni lo que ocurre.


MIGUEL HERNÁNDEZ
(Otihuela 1910-Alicante 1942 )
 FOTO SACADA DE INTERNET

PAZ Y BIEN.
Desde Valencia con cariño, Montserrat Llagostera Vilaró 


Si queréis ver mi nuevo blog de fotografías clicad http://lamiradadeunarosadeabril.blogspot.com



31 comentarios:

  1. Amiga Montserrat, precioso y mas cantado por Serrat.
    Hace tiempo que no sé nada de ti.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  2. Hola José Maria.
    Gracias.
    Sabes que me encantan tus Poemas.
    Ahora me paso por tu blog.
    Un abrazo, M;ontserrat

    ResponderEliminar
  3. Hola Montse ,espero que les festes hagin sigut plenes de felicitat,aquesta poesia es mol maca veig que tes llevat inspirada.
    Una abraçada i que el any que em entrat sigui millor que passat

    ResponderEliminar
    Respuestas

    1. MIESFE -54
      Hola Miquel: El merit es de qui la va escriurer el Poeta Miguel Hernández.
      Joan Manel Serrat la canta amb una dolçor especial.
      Una abraçada ¡FELIÇ ANY NOU!, Montserrat

      Eliminar
  4. Es marvillos,y si es verda fue un martirpor desgracia el franquismo hizo muchos una abraçada

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Julio, por desgracia hubo mártires en los dos bandos.
      Que nunca se vuelva a repetir una guerra entre hermanos.
      Una abraçada, Montserrat

      Eliminar
  5. El poema del poeta y con la voz de Serrat es un regalo precioso, aunque sea triste...forma parte de la vida.

    Petons

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pluvisca.
      Hola Teresa, si formó parte de la realidad del que fue gran Poeta Miguel Hernández.
      Gracias por tu comentariio.
      Un petó, Montserrat

      Eliminar
  6. Un buen regalo de año me has dejado con lo que siempre me ha gustado Serrat y más con este bonito poema tan realista.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Mari-Pi-R
      Gracias a ti por comentar.
      Me encanta que te haya gustado.
      Un beso, Montserrat

      Eliminar
  7. Un poema de la vida que cantado por Serrat se transforma en una maravilla.

    A mi también me gusta mucho Miguel Hernández,tiene poemas preciosos.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Pakiba.
      Es cierto yo cuando lo estaba copiando se me saltaban las lágrimas.
      Un petó desde Valencia, Montserrat

      Eliminar
  8. Ostres Montse, Las nanas de la cebolla és el poema que més m'agrada de Miguel Hernández, en vaig fer un vídeo al YouTube ja fa un temps. Si un dia no saps que fer, i pots donar una ullada. A més cantada pel Serrat, jo que sóc serratista de tota la vida...

    Saps, jo vaig coneìxer molt al Ramon Folch i Camarasa, fill d'en Folch i Torres...Ara fa temps que no l'he vist, deu ser molt gran.

    Petons.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola M. Roser:
      Es una cançó molt dolça i a la vegada trista, i a mi m´encanta.

      En quan a la familia Folk i Torres el meu pare era amic del seu Gendre el Dr. Enric Renau, casat amb la Sra. Nuria Folch i Camarasa i germana de Ramón Folch i Camarasa.
      El Dr. Enric Renau va ser el meu pediatra i metge de familia fins que amb vareig casar.
      No se els anys que tens, pero qui no et diu que potser ens varem coneixer de petites, jo vivia en el Barri de Gracia de Barcelona, i a casa erem socis de l´Agrupació Cultural Folklórica de Barcelona.
      Una abraçada, Montserrat

      Eliminar
    2. Jo, al Ramon, el vaig conèixer perquè sóc mestre i he treballat tota una vida en una escola Folch i Torres...Ell va venir varies vegades a l'escola i jo també he estat a casa seva i al museu.
      Petonets.

      Eliminar
    3. Hola M. Roser a casa, tinc una col-lecció de Patufets encuaderants del anys 69 i 70 i hi han escrits de Ramón Folch i Camarasa i tinc un llibre que era del meu pare, dedicat per ell, es diu Adéu abans d´hora.
      Una abraçada, Montserrat

      Eliminar
  9. ES LA NANA MÁS HERMOSA Y ESTREMECEDORA QUE SE HAYA ESCRITO JAMÁS. SOY LECTORA Y ADMIRADORA DEL POETA DEL PUEBLO, DE AHÍ QUE, QUIERA SUMARME A TU HOMENAJE CON ESTE POEMA QUE LE ESCRIBÍ EN EL CENTENARIO DE SU NACIMIENTO.

    A MIGUEL HERNÁNDEZ, EN SU CENTENARIO.

    Volví de la alegría
    y escribo a tu recuerdo enamorado,
    en un perfil perenne de tristeza.
    En tu herido costado,
    se introdujo la cruz de la vileza.
    No menguó tu grandeza.

    Tu ideal y tu lucha fue suplicio,
    entre nanas y sueño de pezones.
    Oscuras estaciones,
    amargas despedidas
    y tú, contando dientes y azahares,
    bebiendo sorbo a sorbo de dos vidas
    por el reducto arcano de tus lares.

    Se diluyó la tarde en tu agonía
    sobre un cendal de angustias clausurado.
    Perdiste entre barrotes tu cayado
    y sin nido lloró la poesía.

    Y sin nido lloró la poesía;
    ya tu pecho de miel amarillea
    con el tosco perfume de la brea.
    Hoy gime por tu verso el alma mía.

    María Bote
    2010

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Mil gracias Maria, por dejarme este Poema que le dedicaste en el Centenario de su muerte.
      Sabes aunque no fuera creyente, yo lo pondría en los altares porque fue un mártir, a causa de los malos tratos que recibió.
      Muchos besos, Montserrat

      Eliminar
  10. Uno de mis poemas favoritos, Montserrat. Gracias por recordarlo. Feliz Año 2013.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Buenas noches Pasto.
      Gracias a ti por tu visita.
      FELIZ AÑO 2013.
      Un abrazo, Montserrat

      Eliminar
  11. Dos grandes que al unirse, hacen una gran canción.

    Besote

    ResponderEliminar
  12. Hola Dr. Manuel.
    Es cierto y diría tres la letra del poeta miguel Hernández, la voz de Joan Manel Serrat y la música de Alberto Cortez.
    Un abrazo, Montserrat

    ResponderEliminar
  13. Dos grandes, uno haciendo esta maravilla y el otro, poniéndole color con su voz y música.
    Gran Entrada.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  14. Hola Pedro Luis.
    Gracias por tu comentario.¡FELIZ AÑO!
    Un abrazo, Montserrat

    ResponderEliminar
  15. El hambre que pasaron nuestros niños de la guerra, nuestros hijos, a pesar de que yo no los tenga ni los tuve, y la importancia de permanecer ingenuo, i bueno, o sólo bueno, pues la ingenuidad en el que quiere vivir es muy difícil de mantener, pero el permanecer bueno, debería ser una gracia que Dios diera a todos los hombres, sin embargo no es así, y quizá el mundo funcione por ello, Él es sabio.

    Vicent

    ResponderEliminar
  16. Hola Vicent.
    Yo nací en el 49, 10 años después de terminada la Guerra Civil, que nunca debiera haberse producido.
    Ya ves que considero mártires a los que fueron maltratados, incluso como Miguel Hernández, después de terminada la Guerra.
    Sobre lo que tu dices, al existitr el mal, se reconoce el bien y viceversa, el yin y el yan, comio dice la Filosofía Oriental,
    Una abraçada, Montserrat

    ResponderEliminar
  17. HOLA QUUERIDA AMIGA MONTSE , YA TE PUSE MI COMENTARIO PARA TI EN MI BLOG
    POR TU ESPERADA VISITA, ME ALEGRÉ MUCHISIMO... DE TU VUELTA...
    REFERENTE A MIGUEL HERNANDEZ, MI POETA PREFERIDO Y DESPUES , LORCA, AUN
    QUE HAY MONTONES DE ELLOS QUE ME GUSTAN...
    ESTAS HISTORIAS DE LAS GUERRAS IMBECILES Y PARA COLMO, ENTRE HERMANOS
    ¡¡¡ QUE DISPARATE MAS GRANDE !!!YO NACÍ EN EL 40,EN PLENA POSGUERRA
    Y FUÉ PEOR QUE MIL GUERRAS , FUÉ HORROROSO LO QUE PADECIMO Y SOBRE TODO LOS NIÑOS, COMO ERA YO... SON DIFICILES DE ENTENDER ,O MAS BIEN, SI,
    TODO LO TRAE LA AMBICION DE TANTO DESALMADO COMO POBLA LA TIERRA,
    TENIA QUE SER UN PARAISO, YA QUE HAY MUCHAS COSAS BELLAS QUE SE PUEDEN
    DISFRUTAR Y NO CUESTAN NADA...UN BESO PARA ,TI, CONCHITA

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tienes razón Conchita.

      Pidamos que no se vuelva a repetir jamás.
      Y lo peor que terminada la Guerra, muchas personas entre ellas gente de ciencia , pintores y músicos tuvieron que irse a vivir al extranjero a causa de la Dictadura.
      Que no vuelva a pasar, no.
      En cuanto mi nací 10 años después de terminda la Guerra civil.
      Besicos, Montserrat

      Eliminar
  18. Preciosa tu nana de la cebolla de Miguel Hernández, y más aún cantada por Joan Manuel Serrat. En la cuna del hambre mi niño estaba. Qué tristeza del hombre, que tanto amaba, no pudo ver al hijo que tanto ansiaba. Las guerras inciviles, nos traen estos atroces pensamientos, desfigurando los plácidos atardeceres y el amor callado.
    Felicidades y un fuerte abrazo.

    ResponderEliminar
  19. Gracias Olegario.
    Tu lo has dicho fue una Guerra incivil y en postguerra, aún quedaron secuelas y hubieron muchas víctimas inocentes.
    Muchas gracias por tu comentario.
    Un abrazo, Montserrat

    ResponderEliminar
  20. Me encanta la poesía de Miguel Hernández. Uno de mis favoritos. Buena idea esta entrada. Un beso.

    ResponderEliminar