Desembre

Desembre

ME ACOMPAÑAN

miércoles, 1 de septiembre de 2010

HOLA QUE TAL, COM ESTÁ? HOLA QUE TAL¿COMO ESTÁ?


MIS PADRES Y YO CUANDO ER PEQUEÑA EN UN CONVITE DE PRIMERA COMUNIÓN
BON DIA


-Hola que tal com está?

Aixi començaba la conversa el meu pare i moltes personas d´aquella época.

Parlo dels anys anys 50 i 60.

Aleshores les persones, iniciaben una conversa de salud.

-Doncs miri tinc un mal de cap

-Ja anat el metje?I el seus fills que tal?

I aixís á anven explican els seus problemes i les seves alegrías.

I quan jo anava a comprar amb la mare o a passeig pasaba el mateix. Ens trovabem amb les conegudes i s´explicavan les aventures i desventuras.


I sabeu una cosa?, doncs aixó era una bona terapia.


Desde Valencia, amb carinyo, Montserrat Llagostera Vilaró


BUENOS DIAS:

Hola que tal cómo está?

Así empezaba la conversación mi padre y muchas personas de aquella época.

entonces las personas iniciaban una conversación de salud.

-Ay mire pues tengo mucho dolor de cabeza.

¿Ya ha ido al médico? ¿Y sus hijos que tal?.

Y así iban contánmdose sus problemas y sus alegrías.

Y cuano yo iba a comprar con mi madre o a paseo pasaba lo mismo. Nos encontrábamos con las conocidas y se explicaban sus aventuras y desventuras.

Y ¿sabéis una cosa?, esto era una buena terapia.

Desde Valencia, con cariño, Montserrat Llagostera Vilaró

35 comentarios:

  1. Desde luego Montse,a mí aún ahora me ocurre.Si salgo para una compra de diez minutos tardo más de una hora en regresar porque siempre me encuentro con alguien y hablamos de sus enfermedades.Buena terapia para desahogarse hay mucha gente sola.
    Besines.

    ResponderEliminar
  2. QUE BONITA Y RODEADA DE CARIÑO HA SIDO TU INFANCIA, MONSE, POR ELLO ERES UNA PERSONA FELIZ, LLENA DE PAZ INTERIOR.
    TE ABRAZO MI AMIGA

    ResponderEliminar
  3. MORGANA:

    Y mira como no había psicólogos.

    La gente no tenía tantas prisas.

    Besos, Montserrat

    ResponderEliminar
  4. LA ABUELA FRESCOTONA:

    Si tuve mano dura y mucho cariñi a la ves.

    Muy buena educación.

    Hoy día lo agradezco. Besos, Montserrat

    ResponderEliminar
  5. Agradables recuerdos de aquella época ...
    ¡Ah! Pero ahora tienes a tu nieta y gracias a Dios ha pasado el tiempo y la puedes disfrutar, con esa sonrisa tan enorme.
    Un abrazo fuerte desde mi librillo.

    ResponderEliminar
  6. ROSARIO:

    Si que es verdad.

    De tanto en tanto me gusta recordar anécdotas del pasado.

    Un abrazo y gracias por visitarme, Montserrat

    ResponderEliminar
  7. Hola Montserrat
    Espero que al recibir este comentario estéis todos bien
    (...)
    Nosotros bien, gracias a Dios...

    Un saludo
    Al + Mc

    ResponderEliminar
  8. SU CHICO:

    PUES SI ASI SE SALUDABAN LAS PERSONAS.

    AHORA YA SABES.

    UN ABRAZO, Montserrat

    ResponderEliminar
  9. QUE LINDO Y BELLOS ESOS MOMENTOS.. Y GRACIAS A VOS QUE LOS COMPARTES CON NOSOTROS.

    Se te aprecia de corazón querida amiga..





    Un abrazo
    Saludos fraternos....

    ResponderEliminar
  10. Sabes lo que es bueno en esa terapia, que tú en los años sigas recordando y aplicando esos consejos de tus padres. Eso es salud.
    Muchos besos.

    ResponderEliminar
  11. ADOLFO PAYÉS:

    ENCANTADO QUE VISITES MI BLOG.
    UN ABRAZO Y SALUDOS FRATERNOS, Montserrat

    ResponderEliminar
  12. HOLA NORMA:

    ANTES TAN EDUCADA LA GENTE.

    AHORA LA JUVENTUD SE SALUDAN ASI:

    ¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡EEEEEEEEEEEEEEEH QUE PASSSSSSSSSSSSSSSA TIA¡¡¡¡¡¡¡¡¡.

    JA, JA. LOS TIEMPOS CAMBIAN NORMA.

    PERO A MI ME GUSTA MÁS -HOLA QUE TAL ¿COMO ESTÁS?.

    MUCHOS BESOS PARA TI Y JORGE, Montserrat

    ResponderEliminar
  13. Quizás la buena terapia era por la educación con la que se dirigían unos a otros.

    hoy en día, nos podemos dar por satisfechos si alguien nos saluda. Quizás no se han enterado algunos que saludar es gratis.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  14. JOTA ELE:

    LAS PRISAS, SON MALAS CONSEJERAS.

    PERO QUE LE VAMOS A HACER.

    YO SOY DE LA ANTIGÚA USANZA.

    DESEO QUE ESTÉ BIEN Y AGRADEZCO TU VISITA.

    UN ABRAZO, Montserrat

    ResponderEliminar
  15. Hola Montserrat,

    paso a decirte que no sabría vivir sin mis amigos.
    Para ti, que haces parte de ellos, va mi cariño y mi agradecimiento en forma de palabras escritas en mi blog. A acompañarlas hay un regalo hecho especialmente para ti...
    Visita mi Estados de Alma y lo verás...

    Un beso.

    ResponderEliminar
  16. ALMA INIQUIETA:

    MUCHAS GRACIAS POR COMENTAR Y POR SER MI AMIGA.

    BESOS, Montserrat

    ResponderEliminar
  17. Que foto tan entrañable.

    A ver si va aser verdad lo que decía Jorge Manrique de que cualquier tiempo pasado fue mejor.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  18. MARPIN Y LA RANA.

    NO YO SIMPLEMENTE HE RECORDADO LA CORTESÍA DE ENTONCES.

    MENOS MAL QUE HAY EL INTERNET Y ES TO ES MUY GUAY. ¡EH QUE PASSSSAAAAAAAA AMIGOS, QUE NO TIOS EH!.

    DESEO QUE ESTEIS BIEN Y QUE CONTINUEIS ESCRIBIENDO.
    BESOS, Montserrat

    ResponderEliminar
  19. Hola querida amiga,

    puedes llevar los dos... el sello y la flor (que están en la entrada)

    Un beso.

    ResponderEliminar
  20. Montserrat,
    Que meravollosa la teva historia. Estic segura de que estiguis orgullosa de la teva familia i a tu mateixa. Que us vagi bé! Moltes abraçades ben fortes i un petonás per la Lucia.

    ResponderEliminar
  21. Que bonito recordar lo que nos enseñaron nuestros padres,yo tambien los recuerdo así.
    Hoy en dia es diferente,pero es de buena educación dar un poco de compañia a esas personas que te encuentras y te explican sus penas o bien porque estan solas o porque en ese momento necesitan que las escuchen.
    Un abrazo Montserrat

    ResponderEliminar
  22. Por supuesto que era una buena terapia. Ademas, habia mas comunicación que ahora (fijate que paradoja).

    Un enorme abrazoo.

    ResponderEliminar
  23. NOEMI:

    GRACIES MACA. TU DONALI TAMBÉ UN PETÓ A LA AINHOA.

    AMB CARINYO, Montserrat

    ResponderEliminar
  24. PAKIBA:

    Ya lo hago ya.

    Si hubiera más comunicación la gente no se reprimira tanto.

    Una abraçada, Montserrat

    ResponderEliminar
  25. CORNELIUS:

    Y en la época de los romanos, que hasta cuando iban a morir saludaban al Cesar.

    Tendrán que volver a poner en la TV. la serie Yo Claudio.

    Un abrazo, Montserrat

    ResponderEliminar
  26. ALMA INQUIETA

    GRACIAS, PUES RECOGERÉ LA ROSA.

    MUCHOS BESOS, Montserrat

    ResponderEliminar
  27. és una pena que ara anem sempre amb tantes presses i massa vegades en cotxe per a transportar-nos d'ací cap allà i que dediquem tan poc de temps a conversar tranquil.lament. Tan de bó puguerem fer les coses més espaiet

    ResponderEliminar
  28. és una pena que ara anem sempre amb tantes presses i massa vegades en cotxe per a transportar-nos d'ací cap allà i que dediquem tan poc de temps a conversar tranquil.lament. Tan de bó puguerem fer les coses més espaiet

    ResponderEliminar
  29. ROSANA:

    Bona nit, gracies per el teu comentari.

    Una abraçada desde la Terra de les Flors, de La Llum i de l´Amor,
    Montserrat

    ResponderEliminar
  30. Claro, actuaba como terapia, como una visita al psiquiatra o al confesionario, en pildorillas.
    Bicos

    ResponderEliminar
  31. Hola Montserrat!!!
    Quina entrada mes bonica!!!
    tienes mucha razon, por desgracia ahora las personas parece que no tengamos tiempo para nada ,ni siquiera para los nuestros , la vida nos absorbe entramos dentro de un torbellino, de una espiral que nos aparta de lo que realmente merece la pena, nos aleja.....nos aislamos y eso realmente va en perjuicio nuestro... Un abrazo.

    ResponderEliminar
  32. FONSILLEDA:

    Y AL NO HABER TANTAS PRISAS, NO SE OIA HABLAR TANTO DE CRISIS DE ANSIEDAD.

    SIENTO MUCHO ESTE INCENDIO DE OURENSE

    DESEO DE TODO CORAZÓN QUE ESTÉS BIEN, BIQUIÑOS,

    ResponderEliminar
  33. ISABEL:

    ESPEREM QUE TORNI LA COMUNICACIÓ.
    BE DE FET INTERNET JA AJUDA A MOLTES PERSONAS, ES LA PART BONA.

    ES VIST QUE MI CAMBIA EL PERFIL.
    M´HE POSAT AMB EL MEU GATET.

    UNA ABRAÇADA, Montserrat

    ResponderEliminar
  34. Querida amiga: tienes bonitos recuerdos del ayer, eso esta bien, pero ¿todos comenzaban preguntando y hablando de salud, dolor de cabeza y del hígado? Yo he vivido en el mismo lugar, más o menos que tú y no recuerdo tanto dolor de nada, pero me gusta que recuerdes tanto a los tuyos, es señal de tus buenos sentimientos.
    Besos a todos

    ResponderEliminar
  35. HOLA HIGORCA.

    YO LO VEIA MUCHO EN CASA.

    SOBRE TODO MI PADRE, TENIA ESTA COSTUMBRE DE PREGUNTAR QUE TAL ESTABAN.

    GRACIAS HIGORCA POR TU COMENTARIO.

    UNA ABRAÇADA, Montserrat

    ResponderEliminar